W 2015 roku Indonezja - nowoczesne postkolonialne państwo zamieszkiwane przez ponad cwierc miliarda ludzi praktykujących 6 różnych religii (z czego 87 procent to muzulmanie) i setki różnych grup etnicznych mówiących różnymi językami ojczystymi - obchodzila 70. rocznicę uzyskania niepodleglości. W calym kraju ludzie uroczyście upamiętniali niepodleglośc, choc większośc z nich nie urodzila się jeszcze, gdy ojcowie zalożyciele oglosili niepodleglośc w 1945 roku. Dla wielu Indonezyjczyków Indonezja jest tak realna i fizyczna jak flaga narodowa, narodowa drużyna pilkarska, prezydent itp. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że dziala ona na bardziej symbolicznym poziomie. Sugeruje to, jak ważny jest język indonezyjski jako sposób samoidentyfikacji. Jednym z problemów w postrzeganiu Indonezji jako zamkniętej samoidentyfikacji jest to, że opiera się ona na zalożeniu, że Indonezja jest czymś stalym. W tej esencjalistycznej perspektywie Indonezja jest postrzegana jako podmiot, który istnieje od najdluższego możliwego okresu czasu, a tym samym zasluguje na punkt stabilności. Niniejsza książka podważa tę esencjalistyczną perspektywę. Problematyzuje ona nacjonalizm Indonezji i argumentuje za pomocą Kwartetu Buru Pramoedya A. A. Toera, że jest on organicznym wynalazkiem.