W czasach naznaczonych filozoficznymi refleksjami na temat czasu i jego relacji z przestrzenią, Cecília Meireles i Sophia de Mello Breyner Andresen daly światu swoje pierwsze poetyckie pisma, w których ujawniają, że te same refleksje nie są odlegle od poezji. Wręcz przeciwnie, w czasoprzestrzeni charakteryzującej się przemijaniem rzeczy, poezja prezentuje się jako forma równowagi pośród przemijania, unikając calkowitego rozproszenia bytu. Niniejsza książka koncentruje się na formach, jakie przestrzeń i czas przybierają w poezji obu pisarzy, badając możliwośc, że obrazy te slużą do ujawnienia ludzkiego doświadczenia w czasie i przestrzeni.