Badanie to obejmowalo pięc antygenów, z których każdy byl badany z trzema immunoglobulinami (calkowita IgG, IgG1 i IgG4) przy użyciu testu ELISA z miareczkowaniem szachownicy w celu określenia optymalnego stężenia antygenu i rozcieńczeń surowicy do przygotowania zestawów diagnostycznych. Pośrednia metoda ELISA zostala następnie wykorzystana do oceny wartości wydajności diagnostycznej (DPV) (czulośc, swoistośc, skutecznośc diagnostyczna, dodatnia wartośc predykcyjna i ujemna wartośc predykcyjna) w oparciu o wartośc odcięcia każdego antygenu z calkowitą IgG i jej podklasami (IgG1 i IgG4). Antygen B (AgB) oczyszczono z plynu hydatidowego i poddano obróbce elektroforetycznej w celu wyizolowania jego pasm (8 kDa, 16 kDa i 24 kDa AgB), które wykorzystano jako antygeny, oprócz antygenu oczyszczonego z protoskoleców. Spośród 15 przygotowanych zestawów, te zawierające podjednostkę 8 kDa AgB i IgG4 wykazaly najlepszą wydajnośc. Wyniki z krzywej ROC wskazaly, że podjednostka 8 kDa miala najwyższą dokladnośc diagnostyczną, gdy byla testowana z IgG4 i IgG1. Ponadto badanie to obejmowalo immunizację królików AgB, a wyniki wskazywaly, że AgB może modulowac odpowiedź immunologiczną w kierunku nastawienia Th2.