هنر سینما بیش از هنرهای دیگر به تصویری که از واقعیت در ذهن داریم شکل می]]دهد. این عملکرد سینما تا حدی به]خاطر شیوه]ای است که با ما ارتباط ایجاد می]کند و تا حدی نیز به]خاطر توانایی آن در ایجاد تصویری از واقعیت است که بسیار باورپذیر و واقعی می]نماید. اگرچه ما از غیرواقعی]بودنِ روایاتی که سینما برای ما بازگو می]کند آگاهیم اما ناخواسته خود را در جریان سیال تصاویری که به ما ارائه می]کند غرق می]کنیم و دوست داریم با فاصله گرفتن از واقعیاتِ بعضاً تحمل]ناپذیر اطراف]مان، در واقعیتی دیگر غوطه]ور شویم که برای ما خوشایندتر و تحمل]پذیرتر است. به یک معنا، هر اثر سینمایی روایتی از واقعیت است که کارگردان و دست]اندرکاران تولید فیلم آن را بازگو می]کنند و در این بازگویی بیش از آنکه دغدغۀ درستی روایت]شان را داشته باشند، به زیبایی اثرشان و خواسته]هایی که در ما برمی]انگیزند یا ارضا می]کنند توجه دارند.