"Skończylo się na tym, że uznalem nieporządek mojego ducha za święty" (RIMBAUD, 1983: 65), powiedzial Rimbaud, wyrażając, w jaki sposób jego poezja dala mu dostęp do najcenniejszej i najdroższej wiedzy: jego samowiedzy. Moim zdaniem jest to jedyny wniosek, do jakiego mogę tutaj dojśc. To powinna byc ścieżka nauk spolecznych: samopoznanie. Jako brazylijscy badacze spoleczni musimy nie tylko szukac wyjaśnień dla obecnych problemów w przeszlości i unikac transpozycji europejskich teorii na rzecz oryginalnego, latynoamerykańskiego sposobu myślenia, ale także dążyc do samopoznania, przedefiniowania naszej nauki, innymi slowy, naszego sposobu myślenia. Niniejsza książka zostala napisana wlaśnie w tym celu i gromadzi badania i refleksje podjęte w mojej pracy magisterskiej. Są to refleksje epistemologiczne oparte na poezji i biografii Arthura Rimbauda, które slużą podniesieniu sztuki do statusu, na jaki zawsze zaslugiwala w poszukiwaniu wiedzy: wyjątkowego i fundamentalnego miejsca. To naukowe i wrażliwe badania, których celem jest polączenie rozumu i emocji.