Program Ochrony Zagrożonych Ofiar i Świadków (PROVITA) zostal formalnie utworzony w Pernambuco w 1996 r., w wyniku zapotrzebowania ze strony zorganizowanego spoleczeństwa obywatelskiego w określonym kontekście politycznym. Aktualna literatura na temat programu, który jest obecnie wdrażany w 18 stanach, wskazuje na szereg napotykanych ograniczeń, których tlem są relacje między instytucjami rządowymi i pozarządowymi. Relacja ta oscyluje pomiędzy partnerstwem a konfliktem, w zależności od kąta analizy. Problem wynika z przyjętej formy realizacji, jaką jest porozumienie państwa z organizacjami pozarządowymi, przez co istotnym elementem zarządzania są rady międzysektorowe. W tym kontekście niniejsza dysertacja ma na celu rekonstrukcję wydarzeń, które doprowadzily do powstania Provita w Pernambuco, która następnie zostala rozszerzona na caly kraj. Następnie, biorąc pod uwagę podmioty zaangażowane w ten proces, skonfrontowano wizje państwa i spoleczeństwa obywatelskiego, badając, w jakim stopniu problemy, z którymi na co dzień boryka się program, wiążą się z relacjami między tymi podmiotami w radzie.